หวัดดีหลานยาย เหอๆๆ เขียนแค่นี้ก้อหมดเรี่ยวหมดแรงซะแร๊ะ ยังก๊ะแบกปากกาหนักห้ากิโลเขียนงั้นแหละ เฮ้อ!
เอ้า ทำมะเนียมกระเทียมไทย ไปต้องลา มาก้อต้องไหว้นะหลานเอ๊ย งั้น แนะนำตัวยายกันซักกะหน่อย
ยายเม้าก็เป็นแค่ชาวบ้านน่ะหลานเอ๊ย เกิดจาท้องทุ่งคุ้งนา วาสนาก็ต่ำ เรียนร่ำก็ไม่สูงเสียดกรุงเหมือนตึกใบหยก แต่อยากเล่าเรื่องสัพเพเหระ ที่เจ๊อะเจอมา ฟังมา อ่านมา ไม่ชอบมาม่า แต่ชอบยำยำ ก็เลยเอามาขยำๆๆ ให้ได้รสแซ่บแสบจี๊ดซี๊ดปาก อ่านเล่นเป็นออเดิร์ฟ ก่อนเสิร์ฟอาหารหจานหลัก จะได้สบายอารมณ์สมฤดี แต่..อย่าได้หวังจะฮา อย่าค้นหาสาระ ไม่ได้ปะทะคารมก๊ะใคร มีแต่ความใสซื่อ เหอๆๆ ซาหรุป ไม่ได้เรื่องซักอารมณ์ แป่ววว
เรื่องราวก็เป็นแบบชาวบ้านๆน่ะแหละจร้า ก้อยายเป็นชาวบ้านย่านชนบท ไม่ใช่ไฮโซโอ่อ่ามาจากไหน ยิ่งถ้อยคำจำนรรจา ใช้ภาษาทางการกะเค้าก็ไม่ได้ มีพิมพ์ถูกพิมพ์ผิด สะกดสะกิดผิดมั่วไปบ้าง สาธุ๊ๆๆ อย่าว่ากันเลยน๊า บางทีบางคำ จำใจต้องใช้ จะได้ถูกใจ สะในอารมณ์ สมตั้งใจ อภัยด้วยเทิ๊ด น๊าๆๆๆ ...
เอาหล่ะ เมื่อรู้จักกันพอหอมแก้ม หอมหู ตา คอ จมูก (...หอมปากหอมคอ เบื่อแร๊ะ ปากเหม็นด้วยฺ..แหวะ) ได้เวลา เลือกอ่านกันเลย..ไป๊
